اکتشافات فضایی

در سال ۲۰۱۸، هند ماه‌گرد "چاندرایان ۲" را به مدار ماه پرتاب خواهد کرد. این ادامه پروژه اکتشاف ماه است که هند در سال ۲۰۰۸ آغاز کرد و چاندرایان یک را در مدار ماه قرار داد. اما این بار کار به یک ماه‌گرد محدود نمی‌شود؛ علاوه بر آن یک ماه‌نشین و ماه‌نورد هم به ماه فرستاده خواهد شد. در ماه مارس موشک GSLV هند، چاندرایان دو را از پایگاه فضایی ساتیش داوان به فضا خواهد برد.

در ماه مه، ناسا فضاپیمای اینسایت را رهسپار مریخ خواهد کرد. این فضاپیما تجهیزات بسیار پیشرفته‌ای دارد تا زیر پوسته مریخ را بکاود و به دنبال سرنخ‌هایی در باره شکل‌گیری لایه زیرین سطح سیاره سرخ بگردد. این کاوشگر همچنین "مریخ‌لرزه‌ها" را خواهد سنجید تا ساختار داخلی این سیاره را بهتر بشناسیم.

در ماه ژوئن سازمان فضایی ژاپن فضاپیمای "هایوبوسای دو" را روانه سیارک رایوگو ۱۶۲۱۷۳ خواهد کرد تا از این تخته سنگ فضایی نمونه برداری کرده و به زمین برگرداند. این پروژه نیز ادامه ماموریت هایابوسای یک است که در سال ۲۰۰۵ به سیارک ایتوکاوا رسید.

هایابوسای یک با وجود دشواری‌هایی که برایش پیش‌ آمد توانست به زمین برگردد و نمونه‌ای کوچک از مواد این سیارک به دست دانشمندان برساند.

هایابوسای دو از نظر فنی پیشرفته‌تر از مدل قبلی است؛ قرار است به‌جای یک سیارک‌نشین، چند سیارک‌نشین کوچک روی رایوگو نشانده و نمونه بیشتری به زمین برگردانده شود.

فقط ژاپن نیست که در سال ۲۰۱۸ به دنبال سیارک است، ناسا در سال ۲۰۱۶، فضاپیمایی به نام اسیریس-رکس را بسوی یک جرم فضایی به نام بنو ۱۰۱۹۵۵، روانه فضا کرد.

این فضاپیما در ماه اوت امسال به مدار این سیارک کربنی خواهد رسید. این کاوشگر یک سال به دور خورشید چرخیده و بعد از رسیدن به سیارک بنو، حدود دو سال آن را زیر نظر خواهد گرفت و از آن نقشه برداری خواهد کرد. فضاپیمای اسیریس-رکس به سطح سیارک هم نزدیک خواهد شد و بازوی آن در یک تماس پنج ثانیه از سطح سیارک نمونه برداری خواهد کرد تا آن را در سال ۲۰۲۳ به زمین برساند.

و سرانجام به پروژه مشترک اتحادیه اروپا و ژاپن می‌رسیم برای کاوش اولین سیاره منظومه شمسی؛ تیر. هدف پروژه بپی‌کلمبو افزایش شناخت و تکمیل اطلاعاتی است که فضاپیمای مسنجر ناسا از این سیاره جمع آوری کرده است. بپی‌کلمبو دو فضاپیما است که یک موشک هر دو را حمل می‌کند و از سطح تیر به دقت نقشه برداری و میدان مغناطیسی این سیاره را بررسی خواهد کرد. یکی از سوال‌های مهم این است که چرا این سیاره یک هسته آهنی بزرگ دارد و روی آن را یک لایه نازک سنگ سیلیکات پوشانده است.

پروازهای فضایی تجاری

سال ۲۰۱۸ باید سالی باشد که شرکت خصوصی اسپیس ایکس قوی‌ترین موشک تاریخ -فالکون هوی را به فضا پرتاب می‌کند.

ایلان ماسک، مدیر اسپیش ایکس در ماه دسامبر تصویری از مونتاژ این موشک را در مرکز فضایی کندی در فلوریدای آمریکا توئیت کرد.

فالکون هوی در واقع تشکیل شده از بدنه تقویت شده موشک فالکون نه که دو موشک فالکون نه به دو طرفش بسته شده است.

این موشک عظیم هفتاد متری برای این طراحی شده که باری به وزن ۵۷ تن را به فضا ببرد.

این موشک که بعد از پایان ماموریت به زمین باز می‌گردد در وهله اول برای قرار دادن ماهواره در مدار استفاده خواهد شد و بعد برای بردن فضانوردان به آن سوی مدار زمین.

شرکت‌های خصوصی دیگر نیز در سال ۲۰۱۸ ممکن است گام بزرگی بر دارند و فضانوردان را به ایستگاه فضایی بین‌المللی ببرند هر چند ممکن است در کارشان تاخیر بیفتد و این موضوع در سال ۲۰۱۹ تحقق پبدا کند.

بر اساس برنامه فعلی، اسپیس ایکس و بوئینگ، اولین ماموریت فضایی سرنشین‌دار را از خاک آمریکا انجام می‌دهند؛ اتفاقی که از ژوئیه سال ۲۰۱۱ رخ نداده زمانی که شاتل فضایی از خدمت خارج شد. از آن زمان تا به حال آمریکا برای فرستادن فضانوردان به ایستگاه فضایی بین‌المللی به موشک سایوز روسیه متکی بوده، موضوعی که اسباب دلخوری بسیاری از کسانی است که در صنعت پروازهای فضایی آمریکا کار می‌کنند.

هر دو شرکت اسپیس ایکس و بوئینگ قصد دارند سیستم‌های پرتابی موشکشان را ابتدا با پروازهای بدون سرنشین آرمایش و اطلاعات مهندسی جمع آوری کنند. بعد از آن فضانوردان سوار این سفینه خواهند شد اما چون پای جان فضانوردان ناسا در میان است هیچ نکته‌ای به بخت و اقبال واگذار نخواهد شد؛ بنابراین تاخیر در تحقق برنامه دور از ذهن نیست.

آزمایش‌ موفق وقتی اتفاق بیفتد (حالا هر وقت که باشد) باید به این منتهی شود که ناسا گواهینامه اعزام سرنشین را برای اسپیس ایکس و بوئینگ صادر کند تا این شرکت‌ها بتوانند به تعهد خود برای اعزام فضانورد به فضا عمل کنند.

ناسا هم قرار است بزودی پروازهای فضایی سرنشین‌دار را از سر بگیرد و سیستم پرتابی گرانقیمت خود ناسا برای اکتشافات فضایی -کپسول اوریون و موشک SLS- برای اعزام فضانوردان به ماورای مدار دو هزار کیلومتری زمین استفاده کند. اگر همه چیز طبق برنامه پیش رود اوریون در سال ۲۰۱۹ پرتاب آزمایشی بدون سرنشین خواهد داشت و در سال ۲۰۲۱ با سرنشین.

رکورد سرعت زمینی

این یکی البته جزء تحولات فضایی نیست اما شاید حسن ختام مطلب باشد.

پس از چند بار عقب افتادن از برنامه، بلادهاند، خودروی بریتانیایی قرار است پاییز امسال قدم بزرگی برای شکستن رکورد سرعت زمینی بردارد. موتور این خودرو موتور جت جنگنده یوروفایتر تایفون است. در سال گذشته این خودرو یکبار با سرعت کم -۳۲۰ کیلومتر در ساعت- در فرودگاه نیوکی انگلستان آزمایش شد.

آزمایش بعدی در ماه اکتبر در آفریقای جنوبی خواهد بود برای رسیدن به سرعت ۸۰۰ کیلومتر در ساعت.

این البته هنوز خیلی کمتر از رکورد فعلی سرعت زمینی است یعنی ۱۲۲۸ کیلومتر در ساعت. قرار است با جمع‌آوری اطلاعات مهندسی از این آزمایش‌ها، بلادهاند در سال ۲۰۱۹ و ۲۰۲۰ به سرعت‌های بالاتر و در نهایت به هدف اصلی برسد، گذشتن از سرعت هزار مایل -۱۶۱۰ کیلومتر- در ساعت.

منع: بی‌بی‌سی