پس از رها کردن کاوشگر به سوی سطح دنباله‌دار، سفینه روزتا به حرکت در کنار ۶۷پی ادامه داد و به بررسی خصوصیات گازهای تشکیل دهنده دنباله آن پرداخت. با دور شدن دنباله‌دار از خورشید، ماموریت روزتا هم پایان می‌یابد و به دستور مرکز کنترل زمینی، این سفینه به سوی سطح دنباله‌دار قبل از برخورد با سطح دنباله‌دار، اطلاعاتی از آن را به زمین خواهد فرستاد. این ماموریت از زمان پرتاب تا برخورد سفینه به سطح دنباله‌دار در روز جمعه، امروز، دوازده سال و شش ماه و بیست و هشت روز به طول انجامیده است.

پژوهشگران در مرکز کنترل زمینی ترجیح دادند به جای اینکه روزتا را به حال خود در مدار ۶۷پی رها کنند، آن را برای برخورد نهایی به سوی سطح دنباله‌دار بفرستند تا در آخرین لحظات بتواند اطلاعاتی از جمله در باره حفره های مرموز روی دنباله‌دار را به زمین ارسال کند. این سفینه برای فرود آمدن بر سطح دنباله‌دار طراحی نشده است.

ارسال یک سفینه تحقیقاتی به سوی دنباله‌دارها برای اولین بار در دهه ۱۹۷۰ مطرح شد اما تنها بیست و سه سال بعد بود که آژانس فضایی اروپایی اجرای چنین طرحی را تایید و هزینه اجرای آن را که به یک میلیارد و نیم دلار بالغ می‌شد، تصویب کرد.

در ابتدا قرار بود این سفینه به سوی ماهواره دیگری به نام ۴۶پی/ویرتانن پرتاب شود اما بعدا مقصد آن تغییر یافت و در مارس سال ۲۰۰۴، روزتا از منطقه کورو در گینه فرانسه به فضا پرتاب شد.

با اعزام سفینه‌ای به سوی یک دنباله دار، پژوهشگران انتظار داشتند بتوانند به اطلاعاتی دست یابند که به شناخت چگونگی شکل‌گیری منظومه شمسی و شاید نحوه پدید آمدن حیات بر کره زمین کمک کند. به گفته کارشناسان، دنباله‌دارها حاوی مواد اولیه ساخت منظومه شمسی هستند و سابقه تشکیل آنها به زمانی باز می‌گردد که خورشید هنوز توده‌ای مدور از غبار و گاز بود.

دنباله‌دارها عمدتا از یخ، غبار و ذرات سنگ ساخته شده‌اند و نظر بر این است که شاید با برخورد با سطح زمین، برای اولین بار آب را به این سیاره آورده و امکان پدید آمدن حیات را ایجاد کرده باشند. همچنین، به گفته پژوهشگران، آن بخش از اطلاعات دریافتی از روزتا و فیله که تا کنون تجزیه و تحلیل شده حاکی از آن است که ممکن است برخورد دنباله‌دارها با زمین، اسیدهای آمینه را هم که مواد لازم برای ایجاد موجودات زنده است، به زمین آورده باشد.