آیا، این سحابی‌های مارپیچی، ابرهایی گازی و دورافتاده درون کهکشان ما هستند، و یا جهان‌هایی جزیره‌ای در خارج از آن؟

این پرسش، مبنای مباحثه‌ی بزرگ سال 1920 میلادی، موسوم به مباحثه‌ی شپلی-کورتیس بود.

جالب است بدانید، این هم‌سایه‌ی غول‌پیکر کهکشان راه‌شیری که امروزه در میان اغلب منجمان، جرمی شناخته‌شده می‌باشد، کم‌تر از صد سال پیش، مورد بحث بسیاری از ستاره‌شناسان قرار داشت؛ عده‌ای بر این باور بودند که نظیر این کهکشان، در سرتاسر کیهان پراکنده شده، و در نقطه‌ی مقابل، بعضی معتقد بودند که ابعاد جهان، بیش‌تر از آن‌چه با چشم دیده می‌شود، نخواهد بود!

لکن، زمانی این مباحثه‌ی بزرگ پایان یافت، که دانش‌مندان با رصدها و مشاهدات متعدد خود، به این نتیجه رسیدند که آندرومدا، یک کهکشان، هم‌چون کهکشان راه‌شیری در فضا است.

آن‌ها دریافتند که عالم، وسیع‌تر از آن چیزی است که تصورش را می‌کرده‌اند.

با این حال، امروزه می‌دانیم، این کهکشان مارپیچی زیبا، دورترین چیزی است که چشم انسان می‌تواند آن را ببیند.

با آن‌که بیش از 2 میلیون سال نوری با زمین فاصله دارد، اما، با چشم غیر مسلح، در یک آسمان تاریک، به راحتی قابل رؤیت است.

مسیه31، موسوم به کهکشان آندرومدا، همان‌طور که از نامش پیداست، در صورت فلکی آندرومدا قرار داد.

در این نمای حیرت‌انگیز، علاوه بر هسته‌ی بسیار روشن این کهکشان که به رنگ زرد نمایان است، باریکه‌هایی پیچ در پیچ از غبار تاریک، بازوهایی مارپیچی به رنگ آبی و سحابی‌های گسیلشی سرخ‌فامی دیده می‌شوند که حاصل شش ساعت عکاسی دیجیتالی موزاییکی با استفاده از تلسکوپ می‌باشند.